‘Schrijf nog eens een roman, Heere’. Die kop gaf Theodor Holman in april 1997 mee aan een artikel waarin hij stelde dat Heere Heeresma als schrijver uit beeld was verdwenen. Die klom in de pen om in een brief het ‘treif ventje’ van het tegendeel te overtuigen. Waarom wachtte hij vervolgens vijftien maanden vooraleer die brief te versturen?

Vaag, met weinig omlijnde, losse verhalen: zo typeerde Anne Wadman in de Leeuwarder Courant de roman Tussentijds (1966) van Ankie Peypers. Alleen de enige vrouwelijke recensent, Nel Noordzij, wist de impressionistische, speelse structuur naar waarde te schatten. 24 oktober is het tien jaar geleden dat Ankie Peypers overleed.

Een van de bekendste karaktermoorden in de Nederlandse letteren (al was betrokkene het met die omschrijving niet eens) was de recensie in de NRC waarmee Willem Frederik Hermans in september 1978 Een mooie tijd om later te worden, het vierde in de reeks dagboeken van C. Buddingh’, afserveerde. Een uppercut die ‘de hartelijke huisvader’ en ‘gezellige drinker’ niet meer te boven gekomen zou zijn.