Artikelen

Alle curatoren
De blauwe vinkjes van Jan Hanlo
Jan Hanlo was, zeg maar gerust, een controlefreak waar het zijn eigen teksten betrof. Eenmaal een tekst verstuurd, deed hij al het mogelijke om die zo scherp mogelijk te kunnen volgen, zelfs als het om een filmbespreking ging. Dat blijkt onder meer uit een brief die hij in augustus 1950 aan W.F. van Leeuwen, de redactiesecretaris van Libertinage, stuurde.
Vestdijk en Reve: nooit gelijkgestemd
In een brief d.d. 18 juni 1951 aan het ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen schrijft Simon Vestdijk dat hij nooit het voornemen heeft gekoesterd tijdens de aanstaande uitreiking van de P.C. Hooft-prijs de prijs terug te geven ‘ten bate van Van het Reve’ of ‘ook maar een cent aan anderen af te staan’. In scherp contrast daarmee staat wat hij in diezelfde periode in brieven aan Reve zelf schrijft
Debutantengeluk
‘Ik ben blij dat je teruggekomen bent van de titel Snoepjesnacht, want ik bleef me er ambivalent over voelen. Het had echt teveel een “meisjeskamersfeer”,’ schrijft Hermine de Graaf op 1 augustus 1983 aan Laurens van Krevelen van uitgeverij Meulenhoff. Een half jaar later verschijnt haar debuutbundel als Een kaart, niet het gebied. De recensies zijn juichend. Vier verhalenbundels en zes romans zullen nog volgen.
Het feest van de almacht
Op twintigjarige leeftijd stelde Lodewijk van Deyssel een niet bescheiden lijst met doelen op. In een aantal jaar tijd wilde hij onder andere 21 romans, 30 toneelstukken, 300 sonnetten en 80 novellen schrijven. Ook zou hij president van Nederland worden, dat tegen die tijd een Republiek zou heten. Sander Kok bekijkt het latere onaniedagboek van een ambitieuze schrijver, die zijn leven vormgaf door zelfdiscipline en zelftucht.