Het leek zo mooi: voor het ministerie van Verkeer en Waterstaat schreef Ed Leeflang een vers dat bij de voltooiing van de stormvloedkering in de Oosterschelde in steen zou worden vereeuwigd. De dichter kon niet vermoeden dat het ‘monument’ de inzet zou worden van een kafkaëske correspondentie met talloze overheidsinstanties.

Solliciteren bij de Bataafse Petroleum Maatschappij en een uitgever zoeken voor een ‘Dagboek’: het zijn enkele van de actiepunten die Hans Lodeizen in 1945 noteerde op een dubbelgevouwen papier dat in het Literatuurmuseum wordt bewaard. Wat zeggen al die losse voornemens over de gesteldheid waarin hij verkeerde toen hij korte tijd in Leiden studeerde?

Een van de grootste fascinaties van Willem van Toorn, waarover hij onophoudelijk in tal van genres heeft geschreven, is het landschap. Steeds weer belijdt hij zijn liefde voor het door de tijd gevormde landschap even melancholiek als strijdlustig. Die hartstocht wordt zelfs een metafoor voor het schrijverschap.

Speels en ernstig is Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans, waarin een kleine jongen een schilderij binnenstapt en daarmee de wereld van de insecten betreedt. Sander Kok bekijkt nauwkeurig het losbladig schriftje met paarsblauwe kaft waarin Bomans het verhaal optekende en verluchtigde met krullen, gezichtjes en namen.