In dit ‘aangrijpende en tragische kleine boek’ beschrijft Inez van Dullemen hoe haar ouders lichamelijk en geestelijk aftakelen, dementeren en kort na elkaar sterven. Het bijzondere schuilt volgens de jury niet in het onderwerp, dat in ‘de letterlijke zin niet bijzonder’ is maar universeel.
‘Het bijzondere ligt in de bewonderenswaardige zuiverheid van dit werk. Met grote luciditeit en een blik die niet door tranen werd vertroebeld, heeft de schrijfster het pijnlijke thema onder ogen kunnen zien. (…) Het is de helderheid die de gevoeligheid verscherpt, het zijn de literaire kwaliteiten die uiterst kwetsbare gegevens tot iets uitzonderlijks verbinden, welke voor de jury een reden zijn om dit boek voor te dragen ter bekroning met een bijzondere prijs.’
Ook recensenten hadden de unieke, volstrekt persoonlijke vorm gewaardeerd waarin de auteur haar verslag had gegoten. ‘De ouderdom van haar ouders, de dementie van haar vader, wat zij noemt “de lawine van verval, vernedering, dood”, beschrijft zij zo liefdevol, met zoveel vertedering en melancholie, dat verval en vernedering onvoldoende karakteristiek worden voor deze ouderdom. Koestering moet er stellig aan worden toegevoegd,’ schreef Het Parool.
Inez van Dullemen debuteerde in 1949 met de novelle Ontmoeting met de andere. In 1961 ontving zij de Multatuliprijs voor de novelle De oude man. Van 1965 tot 1967 woonde Van Dullemen in de Verenigde Staten. Voor de Volkskrant schreef ze reportages over de Amerikaanse samenleving, die ze bundelde in Op zoek naar de olifant (1967) en in Logeren op een vulkaan (1971).