Aad Meinderts

Aad Meinderts heeft een voorkeur voor schrijvers van wie het werk deels werd bepaald door de Tweede Wereldoorlog. Sonja Witstein schreef kort voor de oorlog een bijzondere novelle die pas na de oorlog zou verschijnen, toen alles anders was; Max Kijzer overleefde de oorlog niet, en liet een klein en dwars oeuvre na. En het schrijverschap van Anna Blaman ontwikkelde zich juist in die oorlogsjaren. Drie schrijvers die zonder Meinderts minder aandacht zouden hebben gehad. Sinds 2024 speelt hij samen met zijn broer Koos de voorstelling Stapelbedbroers en leest dan onder andere uit zijn in eigen beheer uitgebrachte bundels Zo’n liedje (2022) en Toch nog onverwacht (2024).

Dit portret werd door Sam Drukker geschilderd ter gelegenheid van zijn afscheid van het Literatuurmuseum. Poseren was voor Meinderts een gemengd genoegen: ‘Lastig als zo’n kerel zo dicht op je huid zit. Hij is beweeglijk, kijkt snel afwisselend op en neer (van 'model' naar papier en weer terug), met soms een oog dichtgeknepen.’ Drukker, die zich ontwikkeld heeft tot een van succesvolste portret- en figuurschilders van Nederland, staat bekend om zijn schetsmatige schilderstijl, waarin brede streken en subtiele details elkaar afwisselen. Hij werkt niet op doek maar geeft de voorkeur aan gebruikt materiaal: op straat gevonden houten panelen, tentzeil of zeildoek. Ondergrond dat al een verhaal in zich draagt. Ook dit portret van het Meinderts is geschilderd op zeildoek, en maakt zo een ruwe, terloopse, niet al te statige indruk, wat past bij de zelfrelativerende houding van de dichter Meinderts. Hij staat er licht melancholiek op, het ongemak met het poseren en de hoofdrol die hem werd opgedrongen, is zichtbaar. Geen vertrouwd terrein, maar, aldus Meinderts: ‘Het was ook wel fascinerend om mee te maken.’