Abdelkader Benali

Abdelkader Benali debuteert in 1996 met Bruiloft aan zee, waarin een Berbergezin uit Nederland terugkeert naar Marokko voor de bruiloft van de dochter. Tradities en gewoontes uit oost en west gaan door elkaar heen lopen, iets wat Benali duidelijk geamuseerd beschrijft.

Geamuseerd dus, niet per se geëngageerd: complimenten dat hij tegen ‘de heilige huisjes van de Marokkaanse migrantengemeenschap’ durft te schoppen, werpt hij van zich af.

Twintig jaar later, ouder, wijzer en met vele literaire wapenfeiten op zak, schrijft Benali in Brief aan mijn dochter over wat hij van zijn traditionele opvoeding wel en niet aan zijn dochter zou willen meegeven. Over opgroeien in Rotterdam, over ongelijkheid (je kansen in Nederland zonder ‘witte’ achternaam, je kansen in Marokko als vrouw), en over wat literatuur en verbeelding voor hem betekenen:

De kracht van schrijven is dat er woorden worden gegeven aan dromen waarvan we niet wisten dat we ze hadden. Door verhalen te smeden ontdekken we wie we zijn en wat we willen.

De werkwijze van Sidi el Karchi, de maker van zijn portret, spreekt hem erg aan.

Hij is intuïtief in zijn denken, maar exact in zijn uitvoering. Hij denkt narratief, vanuit associaties komt hij tot een afgewogen beeld. Hij koos hier voor een ingekeerde Benali, niet de expressieve. Sidi zoekt naar de auteur in de persoon, iemand die ergens anders is met zijn gedachten, het gezicht trekt daarin mee. Heel mooi. Voor mij is Sidi de schilder van het wezenlijke.