In 1856, een jaar voor de dood van zowel de oudste als de jongste zoon, sterft Aleide zelf, achtendertig jaar oud, als gevolg van haar laatste bevalling. In het gedicht ‘Bij haar graf’ troost Beets zijn jongens:

In een ander gedicht, ‘Wanneer de kinderen groot zijn’, verwoordt Beets welke plannen Aleide en hij hebben gehad voor later, wanneer zij weer tijd zou krijgen om haar penseel en boeken ter hand te nemen en met haar man mee op reis te gaan. Het mocht er niet van komen:

Er zijn vele blijken van medeleven met de inmiddels beroemde dominee, reden waarom hij een preek uitgeeft die hij tien dagen na Aleides dood heeft gehouden onder de titel Lijden dienstbaar aan eeuwig heil. Voor in de brochure laat hij afdrukken: ‘Aan de gemeenten van UTRECHT en HEEMSTEDE en alle bekende en onbekende VRIENDEN in het lieve vaderland, die hem op de hartelijkste wijze hunne deelneming in het smartelijk verlies zijner GELIEFDE ECHTGENOOTE, overleden VIII Mei MDCCCLVI, hebben betoond, wordt deze korte rede, tot eigen en anderer bemoediging uitgesproken en nu op vriendelijken aandrang van velen hunner gedrukt, opgedragen door NICOLAAS BEETS.’ Later, in 1878, moet de beproefde dichter eveneens twee volwassen dochters begraven, en in 1889 nog zijn inmiddels getrouwde pleegkind Clara Höfer-Gewin, dochter van zijn overleden vriend Bernard Gewin.

Zelf brengt Jacoba – roepnaam: Coos – nog eens drie dochters en drie zonen ter wereld, van wie er een na een jaar overlijdt, in 1869. Aan zijn tweede vrouw is Beets wederom zeer gehecht. Bijna 45 jaar zijn ze getrouwd geweest; zij overleeft hem en sterft in 1907. Steun en toeverlaat in zijn laatste levensjaren is ook hun ongehuwde dochter Aleide, die bij haar ouders is blijven wonen.