Het woud der verwachting

Hella Haasse voltooit haar eerste grote historische roman, Het woud der verwachting, in 1947. Twee jaar later verschijnt het boek bij uitgeverij Querido. Ze schreef er al aan in 1944-1945. Terwijl buiten een grote oorlog woedde, hield zij zich bezig met het levensverhaal van Charles d’Orléans (1394-1465), een middeleeuwse prins en dichter.

Eigenlijk is het een jeugdwerk. Ze droeg het verhaal van de man die vijfentwintig jaar in Engeland gevangen had gezeten, en tijdens zijn gevangenschap dichtte, al langer met zich mee. Ze was er op het einde van de middelbare school aan begonnen, vertelt ze in een interview met Arjan Peters (in Het woord is aan de schrijver, 2005).

Ze liet het rusten, maar tijdens eenzame oorlogsjaren, toen ze niet meer kon toneelspelen, kwam het weer bovendrijven. Zij herkende zichzelf in de situatie van een dichter die vanuit het isolement moet werken, ‘omdat de enige bevrijding die mogelijk was de verbeeldingskracht was’.Het is een traditionele historische roman, verteld door een alwetende verteller, met breed uitgesponnen beschrijvingen. Zo’n ‘naïeve’ historische roman – waarin een tijd die we niet werkelijk kennen als ‘levensecht’ wordt teruggetoverd – zal ze nooit meer schrijven. Het boek wordt later in vertaling een succes, onder meer in het Frans, Spaans, Engels en Duits.