Carry van Bruggen

Carolina Lea de Haan vertrok in 1900 naar Amsterdam, werd onderwijzeres en kwam via haar broer Jacob Israël de Haan in contact met het artistieke milieu. Ze trouwde met de journalist Kees van Bruggen en ging met hem naar Sumatra: hij werd hoofdredacteur van de Deli-Courant en zij schreef een rubriek en recensies voor dit tijdschrift, onder de achternaam van haar man.

Nederlands-Indië werd geen succes voor het stel, na hun terugkeer in 1907 zou Carry van Bruggen gaan schrijven aan een oeuvre waarin identiteit en individualiteit als thema’s centraal staan. Ze debuteerde dat jaar met In de schaduw, een verzameling novellen over haar joodse jeugd en Nederlands-Indië. Ze schreef over de positie van vrouwen in Een Indisch huwelijk en over huwelijksperikelen in de roman Een coquette vrouw.

Met de roman Heleen uit 1913 had ze naar eigen zeggen haar vorm gevonden. ‘Het hoofdzakelijke voor me, is de mens, zijn wezen, zijn bestemming... het zich afvragen wat het ‘‘Ik’’ betekent, wat zijn plaats in de collectiviteit is.’ Dat was ook het onderwerp van Prometheus, een grote en invloedrijke studie over individualiteit.

Carry van Bruggens laatste roman Eva (1927) is een ‘stream of consciousness’-vertelling over seksualiteit, dood en streven naar eenheid door een naar vrijheid hunkerende vrouwelijke ik-verteller.

Het portret is van Johan Diedrich Hendriks, graficus, schilder, tekenaar, kunsthandelaar en oprichter van het Amersfoorts Kunstenaars Genootschap. Hij schildert een somber beeld van Van Bruggen – en dat is begrijpelijk. Ze overlijdt in 1932 aan een longontsteking die ze opliep na een overdosis slaapmiddelen.