Driek van Wissen

‘Het moet rijmen, dan weten de mensen dat het een gedicht is.’ Dichter en taalpurist Driek van Wissen schreef light verse, liedjes en zesregelige ‘snelsonnetten’, die hij ook wel ‘sonnettetten’ noemde. Hij was een toegankelijke dichter die luchtige en begrijpelijke poëzie wilde maken. ‘Het draait in mijn gedichten om de traan, de lach en de herkenning. Het is een groot misverstand in dit land, dat de lach en ernst niet samen kunnen. Ik dicht over het voorbijgaan van de tijd, over de alledaagse ervaring. Dat zijn grote thema's in de poëzie.’

Van 2005 tot 2009 was hij Dichter des Vaderlands. Hij had intensief campagne gevoerd, deelde links en rechts pennen uit waarop vier rijmende regels aanspoorden tot het uitbrengen van een stem op Van Wissen en had zo een groot aantal stemmers gemobiliseerd. Tot ongenoegen van tegenstrever Ilja Leonard Pfeijffer, die prompt een polemiek begon.

Met zijn boezemvriend en mede-Groninger Jean Pierre Rawie werkte hij in zijn laatste jaren aan de Rijmkroniek des Vaderlands, een berijmde vaderlandse geschiedenis. Ze schreven al heel lang samen en hadden onder het pseudoniem Albert Zondervan gezamenlijk gedebuteerd in 1976, met De match Luteijn Donner: een schaakcursus in twee maal twaalf sonnetten. Van Wissens zelfstandige debuut volgde in 1978 met Het mooiste meisje van de klas.

Van Wissen maakte in zijn werk veel gebruik van omkeringen. Daarom portretteerde Trudy Kramer, eveneens in Groningen woonachtig, hem voor een eenrichtingsbord – de geportretteerde kijkt natuurlijk juist de andere kant op.