Frans Pointl

Kunstenares Sylvia Willink kende Frans Pointl en vond dat hij een plekje in de Nationale Schrijversgalerij van het museum verdiende. Dus maakte ze een portret van hem, met als titel: Frans Pointl in de Kattenhemel.

Zelf heeft de schrijver het portret nooit gezien. Hij zou er vast blij mee zijn geweest, met name vanwege de geportretteerde poezen. ‘De God die de kat schiep, is de echte God’ aldus Pointl.

Na de dood van zijn moeder in 1953 zwierf Pointl een tijdlang door Amsterdam, van hospita naar hospita. Hij had allerlei kantoorbaantjes, maar hield het nergens lang vol. Ook zijn pogingen om als schrijver aan de bak te komen haalden weinig uit. Pointl had nooit langdurige relaties, maar hij liet zich wel altijd omringen door katten. Herhaaldelijk schreef hij over zijn poezen en een groot deel van die verhalen en gedichten werd in 2008 gebundeld in Poelie de verschrikkelijke, naar zijn laatste kat, Poelie Poesje Poentje Pointl. Toen in 2009 bij Pointl een zeldzame auto-immuunziekte werd vastgesteld, was hij niet meer in staat voor Poelie te zorgen.

Pointl sleet de rest van zijn leven in een klein kamertje in een verpleeghuis. Toch lukte het hem om een serie verhalen te schrijven; ze werden postuum gebundeld onder de titel Zonder rampspoed valt er niets te melden. In een eerlijke en directe schrijfstijl vertelt Pointl over zijn leven waarbij hij ook teruggrijpt naar de bekende thema’s in zijn werk: zijn moeder, de oorlog, de hospita’s. Dit portret van Willink siert het omslag van de bundel.