Hermine de Graaf

Hermine de Graaf gold in de jaren tachtig als veelbelovende nieuwe stem in de overwegend mannelijke literaire wereld. Haar personages zijn jonge vrouwen, weerbarstige vrouwelijke vertellers. Ze is om die reden wel vergeleken met Mensje van Keulen en Doeschka Meijsing, die ook in deze periode doorbraken. Zelf had ze daar moeite mee: veel schrijfsters werden maar op een hoop geveegd, alleen omdat ze vrouw waren. Ze vond het interessant om over vrouwen te schrijven, maar wilde daar geen ideologie aan koppelen. Ze voelde eerder verwantschap met Josepha Mendels, die zich ook nergens bij aansloot en een eigenzinnig en messcherp oeuvre schreef.

De Graafs hoofdpersonen zijn ‘verrassend anders door hun eigenwijze optreden en de onverstoorbare zelfbewustheid waarmee ze de bange volwassenen te lijf gaan,’ schreef Aleid Truijens over haar werk. Dat komt ook door haar bijzondere compositietechnieken. Ze bouwt verhaallijnen fragmentarisch op, zoals de menselijke binnenwereld volgens haar is, chaos, verbrokkeld, geen strakke rechte lijn of rond verhaal.

Kunstenaar Trudy Kramer was goed bevriend met de schrijfster. Ze gaf haar portret de titel Wensteg, een Drents woord voor sehnsucht, nostalgische melancholie.