Marijke Spies

In 2004 besluit het Literatuurmuseum onder de naam Nationale Schrijversgalerij zijn collectie schilderijen museaal te presenteren. Het is ook het jaar dat Marijke Spies – op dat moment bestuurslid van het museum – debuteert met Een onschuldige familie, een familie-epos in drie generaties tegen de achtergrond van de grimmige twintigste-eeuwse geschiedenis. Nazi-Duitsland, de gifgasoorlogen en de studentenrevolte zijn enkele van de elementen.

Spies is dan 70 en al 5 jaar met emeritaat. Als buitengewoon hoogleraar in de geschiedenis van de retorica én hoogleraar voor de oudere Nederlandse letterkunde tot 1770 heeft ze een grote naam opgebouwd. ‘Veertig jaar vertellen over het verleden heeft Marijke Spies een gedreven en vakkundige verteller gemaakt’ schrijft Aleid Truijens in de Volkskrant.

Van jongs af aan koesterde Spies de wens schrijver te worden. Aan het Eindhovens Dagblad vertelt ze dat ze haar eerste roman schreef tijdens de geschiedenislessen in de eerste klas van de middelbare school: ‘Ik weet nog dat ik tijdens de les opkeek en dacht: wat die leraar vertelt is eigenlijk ook best interessant. […] Vervolgens heb ik na elke levensfase een roman geschreven: na mijn eindexamen, na mijn kandidaats, na mijn doctoraal en na mijn promotie.’ Al haar manuscripten werden geweigerd – ondanks de voorspraak van Cees Nooteboom, die ze uit haar jeugd kent – tot uitgeverij Querido in 2004 besluit Een onschuldige familie uit te geven. Het krijgt wisselende recensies.

In 2006 verschijnt Spies’ tweede en laatste roman Tegen de stilte. Atte Jongstra schrijft hierover: ‘Spies heeft een fraai boek geschreven, dat met beide benen in onze vaak zo bizarre werkelijkheid staat.’ Een derde roman blijft uit, na een jarenlange ziekte sterft Spies in 2013 op 78-jarige leeftijd.