Marie-Sophie Nathusius

Aya Zikken associeert haar vriendschappen met geuren, en voor haar was Marie-Sophie Nathusius ‘gras en blauwe duindistel waar de zon lang op heeft geschenen’.

Het is een bijzonder schilderij, dit portret van de inmiddels vrijwel vergeten romanschrijfster Nathusius, die in 1966 nog bekend genoeg was om te figureren in het boekje Wie is die… auteurs van Singel 262 fotografisch, biografisch & bibliografisch, een jaarlijkse publicatie van uitgeverij Querido. In dit deeltje staat te lezen dat Nathusius een dansopleiding had gevolgd bij Gertrud Leistikow, daarna actrice was geweest en in 1954 haar eerste literaire werk publiceerde. Voor deze novelle, De partner, kreeg ze in 1955 de Prozaprijs van de gemeente Amsterdam (de latere Multatuliprijs). Een stroom aan publicaties volgde; romans, toneelstukken, verhalen, kinderboeken, novelles en een biografie. Een groot lezerspubliek wist ze er niet mee te bereiken, ten onrechte volgens Rico Bulthuis, die in 1976 meende dat Nathusius ‘voortreffelijke psychologische verhalen schrijft, waarin elke oppervlakkigheid wordt vermeden, en waarvan fijnproevers genieten’.

Dit portret stamt uit 1936, dus van voor haar literaire debuut, maar wie de schilder is, is niet achterhaald. Het doet denken aan het werk van Reimond Kimpe, een dichtende Vlaming die na de Eerste Wereldoorlog naar Nederland is gevlucht en pas omstreeks 1923 serieus begon te schilderen. De manier waarop het gezicht (haar, wenkbrauwen, ogen en neus) en de handen van de geportretteerde zijn weergegeven, komt wel heel erg overeen met de manier waarop Kimpe dat in een aantal portretten uit de jaren dertig doet, maar de onontcijferbare ondertekening wijst een andere richting op. Mocht iemand weten wie de schilder is, we horen het graag!