‘Een even hartveroverende als hartverscheurende roman,’ schreef de jury. ‘Ook voor wie niet van autobiografisch proza houdt, is dit een meesterstuk. De voor de derde keer in haar leven in de steek gelaten hoofdpersoon Pip is nukkig, dwars en scherp ironisch – dat maakt van Over de liefde bij alle leed toch een rijpe en geestige roman.’
Meijsing beschrijft in Over de liefde (2008) het liefdesleven van de zestigjarige lesbische archeologe Pip, die door haar veertien jaar jongere geliefde Jula verlaten is. Het was inmiddels een publiek geheim dat de roman een gefictionaliseerde versie was van Meijsings scheiding van journalist Xandra Schutte.
Desondanks is het boek geen wraakoefening: met haar eerdere geliefden heeft ‘Pip gelukkige jaren gehad, ongeacht de afloop en dat blijft staan. Over de liefde onderzoekt niet de haat of de wraak, maar de liefde en de begeerte,’ zei de auteur in een interview in NRC. ‘Meijsings alter ego Pip stond volgens de schrijfster model voor veel vrouwen van rond de zestig, behorend tot een generatie sterke vrouwen. Over mijn boek kun je zeggen: Kijk daar gaat Pip, ze is aantrekkelijk, ze is vitaal. Wat een leuke vrouw’.
Meijsing putte voor dit onderwerp uit haar eigen ervaringen, maar wil vooral de ‘moeilijk te begrijpen werkelijkheid vangen in een literaire vorm’, schrijft Sander Bax in het begeleidend essay bij de prijs. De kracht van de roman ligt in ‘de zorgvuldig bewaarde balans tussen grote ernst en ironische relativering’, maar ‘autobiografisch schrijven is voor [Meijsing] vooral een sterk literaire uitdaging’. ‘Wie Over de liefde louter als een sleutelroman leest, doet de roman tekort. Meijsing heeft de autobiografische gegevens ingebed in een veel breder verhaal over liefde en dood, over schaamte en over herinnering.’ Bax toont de thematische dwarsverbanden met de rest van haar oeuvre. Meijsings personages worden ‘steevast geconfronteerd met het verlies van een dierbaar persoon’, wat een ‘zoektocht naar de identiteit van de verlorene en daarmee naar de eigen identiteit’ tot gevolg heeft, en ‘bespiegelingen over de werking van de herinnering en over de rol die kunst daarin speelt’ uitlokt.
Doeschka Meijsing was redacteur en criticus bij De Revisor, Vrij Nederland en Elsevier. Ze werd gezien als de belangrijkste vrouwelijke vertegenwoordiger van de Revisor-stijl. Meijsing publiceerde ook essays en de poëziebundel Paard Heer Mantel (1986). In 1989 ontving zij de Annie Romeinprijs voor haar hele oeuvre. Tot haar bekendste romans behoren haar debuut Robinson (1976), en Tijger, tijger! (1980, bekroond met de Multatuliprijs), De tweede man (2000) en Moord en doodslag (2005, samen met haar broer Geerten Meijsing). Over de liefde werd tevens bekroond met de AKO Literatuurprijs en de Opzij-literatuurprijs.