In 1941 startte Tine van Buul in Rotterdam een eigen boekhandel, die ook het contactpunt voor het Parool-verzet was. De boekhandel zou nog lang onder haar naam blijven bestaan, maar zelf ging Van Buul in 1946 aan de slag als directie-assistent bij uitgeverij Querido, die volgens haar de best verzorgde boeken uitbracht. Twaalf jaar later trad ze toe tot de directie, en leidde uiteindelijk jarenlang de uitgeverij met haar man Reinold Kuipers, die eerder De Arbeiderspers aanstuurde.
Van Buul had de grote wens om een volwaardig kinderboekenfonds op te richten, en Annie M.G. Schmidts Pluk van de Petteflet was in 1971 ‘het mooist denkbare begin voor een kinderboekenfonds’, schreef de jury. Door het grote succes van Pluk kon het fonds daarna uitgroeien tot het ‘mooiste, veelzijdigste, interessantste in Nederland’, waarin bijna alle goede Nederlandse en buitenlandse schrijvers en illustratoren hun plaats vonden. Zo’n sterk kinderboekenfonds opzetten en uitbouwen is veel meer dan een verdienste: het ‘vereist aandacht, speurzin, nieuwsgierigheid, liefde voor literatuur, ruimhartigheid’.
Ook na 1979, toen ze geen directeur meer was, bleef Van Buul manuscripten lezen en de uitgeverij adviseren. Ze was de stuwende kracht achter De hele Bibelebontse berg (1989), de eerste uitgebreide literatuurgeschiedenis van het Nederlandstalige kinderboek. Met Bianca Stigter maakte ze Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles gekleurd is (1991), een poëziebloemlezing voor kinderen die bekroond werd met de Gouden Griffel. Ze maakte zich sterk voor de oprichting van een Kinderboekenmuseum, dat uiteindelijk in Den Haag geopend werd en ijvert voor het instellen van een leerstoel in de geschiedenis van de jeugdliteratuur.
‘En als ook die wens vervuld zal zijn, en elk ander mens tevreden en voldaan achterover zou leunen, zal er, Tine van Buul kennende, een nieuw kinderliteratuurproject komen waaraan ze gaat trekken en duwen. Er is waarschijnlijk niemand in Nederland te vinden die met zoveel smaak en stijl, zo taai en vasthoudend, met zoveel liefde voor mooie boeken en zozeer overtuigd van het grote belang ervan, aandacht heeft opgeëist voor de kinderliteratuur,’ aldus de jury.
Voor Tine van Buul was er geen onderscheid in boeken voor kinderen en voor volwassenen, schreef Arjen Peters in de Volkskrant. ‘Er bestaan alleen goed en slecht geschreven boeken. En die goede, daarin viel haar een bepaalde manier van kijken – en van formuleren – op. Verwondering, daar ging het om.’