Zoeken

Theo Sontrop

(1931-2017)
Theo Sontrop was als redacteur en uitgever de ontdekker van onder anderen Gerrit Komrij, J.M.A. Biesheuvel en F.B. Hotz. Hij zette een poëziefonds op, maakte zich sterk voor de beroemde serie Privé-domein en was redacteur van literair tijdschrift Maatstaf. Als dichter debuteerde hij in 1962 met de bundel Langzaam kromgroeien. Hij noemde zich wel ‘de langzaamste dichter van Nederland’, want in 1971 verscheen alleen nog de bundel Marmerkijker en in 1975 Het alfabet: 26 kwatrijnen met tekeningen van Joost Roelofsz.
De afbeelding toont een kunstzinnig portret van Theo Sontrop. Gemaakt door: Janneke Viegers
Vervaardigd 1996
Techniek Olieverf op doek
Afmetingen 80 x 80 cm

Theo Sontrop

door Janneke Viegers (1952)

Theo Sontrop is literair geportretteerd in de roman De grachtengordel van Geerten Meijsing – als de commerciële uitgever Leo Wolff – en in het verhaal ‘Blauw’ van A.H.J. Dautzenberg. Wie al heel vroeg over hem schreef was F. Harmsen van Beek, bij wie hij vanaf 1962 de begane grond huurde van villa Jagtlust. Daar kwam een einde aan in 1971, toen de villa werd ontruimd. In haar bundel Kus of ik schrijf staat het lange gedicht ‘De Theorie van de Einzelganger’: ‘voor Th. S.’, waarin een ‘mislukte jutter’ wordt opgevoerd die graaft en blijft graven op een ‘eenigszins mislukt’ strand, zoekend naar ‘mooie schelpen of karkassen of naar/ vreemde stenen, stukjes drijfhout. Dooie krabben/ mag ik ook graag zien en de wereldse omhulsels// van zee-egels (…)’

Kunstenares en docent aan de kunstacademies van Arnhem en Amsterdam Janneke Viegers had lange tijd een relatie met Sontrop: ‘Hij was mijn muze.’ Ze vindt het geschetste het beeld van de strandjutter heel typerend. Zelf beeldde ze hem hier uiterst zomers af na een warme stranddag. Niet op Vlieland waar Sontrop later zou gaan wonen maar op de Amsterdamse Keizersgracht. ‘Steeds komt het graven terug, hij vond zijn eigen handen ‘molspootjes’, en letterlijk in het zand in het gedicht: “zo graaf ik hier dus eenzaam”… Hij zocht altijd naar schrijvers om uit te geven. Harmsen van Beek vermeldt ook een aantal harde metalen, in mijn interpretatie is dat omdat hij hard en meedogenloos kon zijn, verbaal aanvallen. In mijn portret zit die aanval in zijn voet.’

Samen maakten ze in 1994 de bibliofiele uitgave Galante momenten. Tien quatrijnen, in een oplage van 45 exemplaren: erotische kwatrijnen met 10 gekleurde etsen, in houten cassette. Toen het portret in het Literatuurmuseum kwam te hangen noemde de toenmalige directeur Anton Korteweg het de eerste L'Origine du monde van een man.