Alain Teister

‘Hij was zeker, naast zijn esthetische inslag, ook een melancholisch gerichte persoonlijkheid. Dat kwam naar voren in zijn vroege verzen: ironisch, soms cynisch, humorvol. Een groot geloof in de mensheid ontbrak gelukkig’, schrijft Dirkje Kuik over Alain Teister, met wie ze vanaf begin jaren ’50 goed bevriend was. Beiden waren lid van het Grafisch Gezelschap De Luis, een befaamde Utrechtse kunstenaarsgroep waartoe ook Peter Vos, Theo Sontrop en de surrealist J.H. Moesman behoorden. Deze laatste was van 1951 tot 1962 getrouwd met Erika Visser, de maker van dit portret.

Visser portretteerde professoren, politici en collega-kunstenaars, zoals Godfried Bomans, Mensje van Keulen, en ook Dirkje Kuik. Ze was een ‘portrettist van zielen’, aldus Marten Toonder met wie ze in de laatste jaren van haar leven een relatie had. De invloed van Moesman was duidelijk aanwezig, zeker ook in dit portret van Teister. Ze vertelde ooit aan Benno Barnard hoe haar oorspronkelijke, naturalistische stijl, door de moesmanniaanse geest die erlangs streek, abstraherende en kubistische trekken was gaan vertonen: ‘lichaam ondergeschikt aan vlak en compositie, sentimenten geweerd, het denken mee geschilderd’.

In 1956 heeft Teister al wel een tentoonstelling gehad bij Wagenaar in Utrecht, maar zijn literaire debuut laat nog even op zich wachten. In jaargang 1959-1960 van Hollands Weekblad publiceert hij zijn eerste verhaal om in 1964 te debuteren met de dichtbundel De huisgod spreekt. Uiteindelijk leidt alcoholverslaving tot zijn dood. Als hij op zijn 47^e sterft aan een inwendige bloeding ten gevolge van een leverkwaal, laat hij zo’n honderd gedichten na, veel journalistiek werk en enkele romans en ook beeldend werk.