Connie Palmen

‘Meer dan voor wie ook geldt voor de schrijver dat wie je bent vooral is bepaald door wie je niet wilde zijn,’ schrijft Connie Palmen in 2009 in Het geluk van de eenzaamheid. ‘Wat je niet wilde zijn, is wat je het eerst kreeg opgedrongen als na te volgen model: moeder, katholiek, Limburger, braaf en gewoon. Iedere schrijver is een vrijwillige banneling die de familie en het land dat hem baarde moet verlaten om zich aan de macht van een zichtbare of onzichtbare dictatuur te onttrekken.’

Het zoeken van een eigen weg is een belangrijk thema in haar werk. Haar debuutroman De wetten volgt de structuur van het middeleeuwse Mariken van Nimwegen-verhaal: een jonge vrouw leert in zeven jaar alle talen en de zeven vrije kunsten, geholpen door de duivel.

De dood zou de rol van de filosofie als inspiratiebron gaan overnemen: de romans I.M. en Geheel de uwe gaan over het leven en de dood van Palmens eerste grote liefde Ischa Meijer. ‘Hij was de intelligentste man die ik ooit heb gekend.’ De schrijver en charismatisch interviewer overleed in 1995 onverwacht op 52-jarige leeftijd. Palmen: ‘Ik ben plotseling een specialist in verdriet geworden.’ Juist door dat te benoemen, wist ze eraan te ontsnappen. Geen boek van Palmen lijkt op het vorige, ze blijft het personage uit haar debuutroman, altijd op zoek naar vrijheid.

Dit portret van dichter-schilder Maarten Embrechts toont een rouwende Palmen. In het jaar dat hij dit portret maakte, 2011, verscheen haar Logboek van een onbarmhartig jaar over haar tweede grote liefde: politicus Hans van Mierlo, die in 2010 stierf.