de romanticus
Als tiener verslond Boudewijn Büch het werk van de grote Romantische dichters en droomde ervan minstens zo beroemd te worden. Hij liet zich inspireren door het dichterschap van zijn literaire helden, maar nog meer door hun tragische en meeslepende levens.
Als ik één boek goed zou willen beheersen zou het ‘de Wahlverwandschaften’ zijn. Ik ga ‘de Werther’ weer eens lezen (voor de 10de keer?)
Maar niet alleen het trieste verhaal sprak hem aan. Misschien was hij nog wel meer gefascineerd door de spraakmakende ontvangst van het boek. Vanaf het moment dat de briefroman in 1774 verscheen, was het een doorslaand succes in nagenoeg heel Europa. De vraag in hoeverre Goethe in feite de jonge Werther was en Lotte diens jeugdliefde Charlotte Buff, zou de gemoederen decennialang bezighouden, wat aanzienlijk bijdroeg aan Goethes faam. Deze was zich daarvan maar al te zeer bewust en hij deed er alles aan de cultus rond zijn persoon te vergroten. Schandalen, mystificaties en relletjes droegen daaraan bij en zorgden voor nog meer belangstelling voor zijn werk.
Een kleine tweehonderd jaar later bracht Büch die les in de praktijk door die levensstijl te cultiveren – of dat althans te proberen.
Ook Boudewijn Büch bediende zich rijkelijk met het vermengen van autobiografie en fictie. Deze techniek wordt in de cultuurwetenschap aangeduid met de term ‘Autobiografictie’.
Lees hier meer over in ‘Autobiografictie’