Atte Jongstra debuteerde met de verhalenbundel De psychologie van de zwavel (1989), die bekroond werd met de Geertjan Lubberhuizen-prijs. Voor zijn essaybundel Familieportret nam hij in 1998 de J. Greshoff-prijs in ontvangst. ‘Jongstra is het type schrijver dat de werkelijkheid ziet als een incoherente brij, en daarvan getuigt zijn literatuur,’ schreef NRC-recensent Thomas de Veen.
In dertig jaar heeft Atte Jongstra volgens de jury een eigenzinnig oeuvre opgebouwd van romans, verhalen, essays – ‘of die alle tegelijk’ – en een aantal dichtbundels, een aanstekelijk en lichtvoetig spel van stijlen en vormen. In zijn werk is de liefde voor archieven, lexica en encyclopedieën een constante. Citaten, verwijzingen en fictie worden samengebracht in ‘een kunstig, vermakelijk en vaak tegendraads werk van de verbeelding’.
‘Klassieke romans zijn het niet, eerder vrije, experimentele teksten, vormgegeven door associaties en intuïtie, zo beweeglijk als die van Multatuli, van wie Jongstra een groot bewonderaar is,’ aldus de jury. ‘Het schrijven is overduidelijk een plezier en het lezen is dat al evenzeer. Veel van Jongstra’s teksten zijn niet direct begrijpelijk, maar ze zijn altijd vrolijk en aanstekelijk. Ze nodigen de lezer uit vrijelijk rond te dwalen en zich te verbazen over curieuze weetjes, merkwaardige details en wonderlijke uitweidingen. Lezen en schrijven zijn vaste thema’s, of ze nu verbeeld worden als een wandeling door een moestuin (Groente, 1991), een zwemtocht (De tak van Salzburg, 2003) of de bereidingswijzen van worst (Worst, 2014). Een hoogtepunt vormt de verzonnen autobiografie van de achttiende-eeuwse Zwollenaar Henry II Fix uit 2007. Hier is het geraffineerde spel van verwijzingen en dubbele bodems ten top gevoerd.’