.jpg)
De P.C. Hooft-prijs 1958 voor het oeuvre van Pierre Kemp is toegekend op voordracht van een jury bestaande uit Adriaan Morriën, Max Nord, A. Roland Holst, Garmt Stuiveling (voorzitter), Jan Wit en H.J. Michaël (ambtelijk secretaris). Aan de P.C. Hooft-prijs is een bedrag verbonden van 3.000 gulden.
Pierre Kemp (Maastricht, 1 december 1886 – Maastricht, 21 juli 1967), was na de lagere school aanvankelijk plateelschilder op de keramische fabriek in Maastricht, waar ook zijn vader werkzaam was. Door de jezuïeten werd Kemp eerst gestimuleerd in de richting van de schilderkunst, later in die van de literatuur en de journalistiek. In 1916 ging Kemp werken bij de kolenmijn in Eygelshoven. Daar kreeg hij een administratieve baan die hij behield tot zijn pensioen, in 1944. Op een korte periode na – een verblijf van nog geen jaar in Amsterdam, als leerling-journalist bij het dagblad De Tijd in 1915 – woonde hij zijn hele leven in Maastricht. Hij ging nooit met vakantie. Hij noemde zichzelf ‘de man in het zwart’. In 1927 debuteerde hij in De Gemeenschap met korte gedichten, zijn ‘kleine liederen’, zoals de criticus Adriaan Morriën ze noemde. Hij schreef ze tijdens zijn korte treinreizen van Maastricht naar Eygelshoven en terug. Daarna publiceerde hij gedichten in diverse bladen.
Hij kreeg, naast de P.C. Hooft-prijs verschillende prijzen voor zijn poëzie. In 1954 ontving hij de Poëzieprijs van de gemeente Amsterdam, in 1956 de Constantijn Huygens-prijs, en in 1959 de Culturele Prijs van de Provincie Limburg. Hij werd koninklijk onderscheiden. In 1967 werd er een film aan hem gewijd. Toch meent Kees Fens in Doorluchtig glas (1997), gewijd aan P.C. Hooft-prijswinnaars, dat Kemp door zijn lezers nooit helemaal serieus is genomen. ‘Men heeft van hem een literaire kabouter gemaakt en zijn poëzie wordt daardoor als speelgoed gezien.’ Volgens Fens gaat er veel ‘zwarte ernst’ in schuil.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)