Artikelen

‘Gefröbel. Forget it,’ bagatelliseert Huub Beurskens zijn eigen voorstel aan de door hem bewonderde schrijver Leo Vroman om samen iets te dichten bij een kikkerprent. Maar Vroman reageert sportief.

De romans en gedichten van de 18de-eeuwse schrijver Rhijnvis Feith zijn zo doordrenkt van sentimentaliteit dat het bijna absurd wordt. Maar volgens Feith zelf was dat juist de kracht ervan: zijn teksten laten zien wat échte liefde is.

Van snippers gedichten en vertalingen tot sporen van zijn innige vriendschap met Charlotte Mutsaers: de literaire nalatenschap van Marko Fondse in het Literatuurmuseum geeft een mooi beeld van een bestaan totaal gewijd aan de letteren.

Vurig en vol levenswil is de brief van Cissy van Marxveldt over eenzaamheid, en hoe er niet aan ten onder te gaan. Alma Mathijsen raadt iedereen die het even niet meer weet aan de brief te lezen. 

Schrijvers laten zich niet dwingen politiek stelling te nemen. Rudy Kousbroek ondervond het toen hij in 1954 collega’s vroeg zijn pamflet tegen de herbewapening van West-Duitsland mede te ondertekenen.

Al vóór de verschijning van Neeltje Maria Mins debuut Voor wie ik liefheb wil ik heten kwam haar spaarzame productie ter sprake. ‘Iedere keer denk ik dat dat het laatste gedicht is geweest.’

Schrijven deed hij niet veel. Toch bezit het Literatuurmuseum een flinke collectie onder de naam Aart Staartjes: vijf dozen met draaiboeken voor zijn kinderprogramma’s. Met daartussen enkele snippers papier van persoonlijker aard.

W.F. Hermans had waardering voor het werk van Jan Cremer, zo blijkt uit hun correspondentie, en andersom. Maar die waardering had soms zijn grenzen. ‘Jij bent de enige die weer wat te ****** had, Cremer.’

Als vriendschap, zoals Frida Vogels schreef aan J.J. Voskuil, voor het grootste deel uit schuldgevoelens bestaat, is stilte een onvermijdelijk onderdeel ervan. Marc van Zoggel duidt dit ‘epistolaire wedstrijdje navelstaren’.