Zodra De Man zijn vorm heeft gevonden, gaat het snel. Op het moment waarop de meeste recensies op Aardebanden nog moeten verschijnen, is zijn tweede roman al klaar: Weideweelde: een vertelling uit het leven van Sander Goegebuur. Ook die wordt in delen voorgepubliceerd, waarna boekpublicatie volgt in de zomer van 1923. Er is de nodige kritiek op de gebrekkige structuur van de roman, maar opnieuw prijzen de recensenten De Mans uitbeelding van het landschap – in Weideweelde vooral de Vechtstreek. Het tijdschrift De Kampioen heft via Henri Borel (1869-1933) een heuse lofzang aan en is van mening ‘dat Herman de Man een krans verdient van den Algemeenen Nederlandschen Wielrijdersbond, nu hij eindelijk de fiets in de Nederlandsche litteratuur de plaats heeft gegeven, die haar daar reeds jaren toekomt’. Voor Borel is Weideweelde een roman

Op 30 september 1923 schrijft De Man aan de Wereldbibliotheek, onder verwijzing naar een voorafgaande (maar niet bewaard gebleven) brief, dat hij eerder voor Leven en Werken ‘een groote novelle wilde zenden (±120 pag.)’. Ondanks een bericht van de uitgeverij dat het tijdschrift ‘het komende jaar geen groote stukken’ kon plaatsen, blijft De Man in zijn brief aandringen op publicatie, desnoods op een later moment. Hij wil bovendien meer:

De Man verwijst in zijn brief hoogstwaarschijnlijk naar de ‘Nederlandsche Bibliotheek’, samen met de ‘Jaargangen der Wereld- en Nederlandsche Bibliotheek’ de meest omvangrijke boekenreeks die de Wereldbibliotheek zou uitgeven. De Nederlandsche Bibliotheek liep van 1906 tot en met 1939 en bevatte uiteindelijk 223 titels. In de ‘Jaargangen der Wereld- en Nederlandsche Bibliotheek’ (1905-1939) verschenen niet minder dan 565 titels. Met de bibliotheek-reeksen en periodieken als Leven en Werken. Maandblad voor meisjes en jonge vrouwen (1916-1941) streefde de Wereldbibliotheek leesbevordering in brede lagen van de maatschappij na.

Als de Wereldbibliotheek de novelle ‘En zij bogen het hoofd….’ wil aannemen, schrijft De Man in zijn brief van 30 september 1923, dan zal hij ‘een goed leesbare brouillon toesturen. De copy ontvangt U getypt en gezuiverd van fouten’. Een kort berichtje van de uitgeverij volgt op 2 oktober. De Man wordt verzocht zijn werk ter beoordeling toe te sturen:

De eenzame en Rijshout en rozen

‘En zij bogen het hoofd’ wordt niet in Leven en Werken opgenomen. De roman zou uiteindelijk in juni 1924 onder de titel De eenzame verschijnen, niet bij de Wereldbibliotheek, maar bij de in 1923 opgerichte Haagse uitgeverij Prometheus, die twee jaar nadien zou verhuizen naar Amsterdam. De eenzame was bedoeld als eerste deel van een driedelige cyclus, maar vervolgdelen kwamen er niet. Tekenend voor de hoge productie van De Man is het feit dat twee maanden vóór De eenzame ook nog een andere roman uitkomt, Rijshout en rozen. Deze eerste omvangrijke roman van De Man is naar eigen zeggen sterk beïnvloed door het proza van de Noorse schrijver Knut Hamsun (1859-1952), wiens werk hij dan net heeft leren kennen. Daarnaast geldt de Vlaming Stijn Streuvels (1871-1969), met wie De Man vanaf eind 1922 correspondeert, al langer als zijn grootste leermeester. Hamsun en Streuvels worden ook genoemd in de recensies van Rijshout en rozen. Zo vermeldt de rubriek ‘Boekenpost’ in het Rotterdamsch Nieuwsblad op 31 juli 1924:

In lijn met de receptie van Aardebanden en Weideweelde krijgt De Man opnieuw lof toegezwaaid voor zijn beschrijvingen van het karakteristieke polder- en rivierenlandschap en hun bewoners, al wordt ook in de besprekingen van Rijshout en rozen de onevenwichtigheid van de compositie genoemd. De Man wordt in toenemende mate gezien als vertegenwoordiger van een tot dan toe sterk ondervertegenwoordigd genre in de Nederlandse literatuur: dat van de ‘boerenroman’ of ‘roman van het land’.