Zeker in de beginjaren van zijn dichterschap stuurde Hendrik Marsman zijn gedichten naar door hem bewonderde collega’s in de hoop ze hun commentaar af te dwingen, want dat het hem daarom ging maakte hij in de begeleidende brieven wel duidelijk. Het waren de jaren waarin de ‘ismen’ over elkaar heen buitelden: expressionisme, dadaïsme, surrealisme, constructivisme... en zo verder. Hendrik de Vries, die twee jaar ouder was en al bundels had gepubliceerd die als ‘surrealistisch’ golden, maakte op 12 november 1922 in een brief duidelijk tot welke stroming hij de poëzie van Marsman rekende: ‘Of is het misschien futurisme? Waarachtig, het is futurisme! Deze verwoede viering van den ijzeren en stalen modernen tijd, van de Kracht en de razende Beweging, het is futurisme! Ziet ge niet welk een heftige spanning die verzen ineenklinkt, die (..) ijzeren geraamten gelijken (..), dan weer een wentelende verfrissing van felle kleur, het fel bewegend leven, gegrepen in de Beweging zelve, zoodat de balkenhuizen door elkaar wankelen, en een overgroot oog voorbijschiet boven een verwarring van rood-zwart, zwart, zwart-rood, - een hals, een been - ? Ja ja, dit is zonder eenige twijfel futurisme.’

De jonge Marsman hunkerde ernaar zijn eigen en geografische grenzen te overschrijden, nieuwe invloeden te ondergaan en deel uit te maken van ‘het kosmische’. Voor minder deed hij het niet. Hij reisde in de zomer van 1921 eerst naar het Oostzee-eiland Hiddensoe (eigenlijk: Hiddensee).

Van daaruit ging hij naar Berlijn. Op 22 september 1922 schreef hij aan zijn vriend Roel Houwink:

Voor wie aan het rustige Zeist was gewend, was het leven in Duitsland in het algemeen en in Berlijn in het bijzonder een overweldigende ervaring. Het Duitse Keizerrijk was in de mist van de geschiedenis verdwenen, politieke veranderingen volgden elkaar op de voet. En de cultuur bloeide op. Alom woelde men om verandering. De voor het Keizerrijk zo kenmerkende macht van leger, aristocratie en bureaucratie moest maar eens voorbij zijn. Aan de grote straten van Berlijn openden cafés hun deuren. Daar werd tot diep in de nacht gediscussieerd, gedanst; daar ontstonden tijdschriften en kunstkringen, bloeiden liefdes, daar werd weer geleefd.

In het gedicht ‘Berlijn’ refereert hij aan een van de schilderijen van Franz Marc (1880-1916), bekend geworden door zijn expressionistische doeken met blauwe paarden als symbolen voor levenslust en viriliteit. Marc liet het leven bij de Slag om Verdun.

Biograaf Jaap Goedegebuure schreef in zijn dissertatie Op zoek naar een bezield verband (1981): ‘Marsman beschouwde zichzelf als anarchistisch, esthetisch, vitalist.’ Marsman zelf typeerde de ‘moderne’ dichter: ‘Hij is nerveus, dynamisch geladen, snel gedecideerd. Hij droomt niet, zijn oog is niet befloerst door tranen. Hij is helder, gespannen, weerbaar.’ De beeldspraak in de gedichten uit die tijd is expressionistisch, het ritme hortend, de taal staccato. Wat Marsman van de lezer eiste was niet begrijpen maar beleven.

Zo ook in zijn proza. In Vera heeft Marsman een evocatie gegeven van dat leven op een vulkaan in het Berlijn van de jaren twintig. Het naderend onheil heeft hij goed weten te treffen:

In Berlijn nam Marsman geleidelijk afstand van het futurisme. Hij vond dat de futuristen maar doorraasden, ‘de ene minuut haalt de andere in’, de stroming was in zijn ogen mislukt als het om tijdgebonden kunst ging, zoals in muziek, dans en poëzie. De meer ruimtelijke kunst vond hij veel geslaagder. Met het futurisme als een ten dele ook politieke stroming kreeg hij in de jaren daarna te maken.