Artikelen

Roos van Rijswijk leest de brieven die Renate Dorrestein schreef aan een van haar schrijfcursistes. Even fanatiek als snedig; over schrijfonzekerheden, het koesteren van je mislukkingen en zorgen om het regenwoud.

Toen Joost Oomen voor het eerst Johnny van Doorn opzocht op YouTube, betrad hij een wereld van loeihard voorgedragen gedichten en vreemde pseudoniemen. In het Literatuurmuseum bekijkt hij het gouden optreedpak van ‘Johnny the Selfkicker’.

‘Over vijf en twintig jaar zal ik wel geheel vergeten zijn, er komen zooveel jongeren met belangrijke werken,’ schreef Cornélie Noordwal in 1925. Ze had gelijk en ongelijk, meent Alma Mathijsen.

Raoul de Jong bekeek de ongepubliceerde teksten van Anton de Kom, de grote inspiratie achter zijn boek Jaguarman. ‘Een van de eerste woorden die ik las was ‘tiegrieh’, jaguar. Dat was al gek. Maar het werd gekker.’

Het archief van Frans Erens is groot en imposant, en het staat sinds kort in het Literatuurmuseum. Het is een schatkist van literatuur- en kunstgeschiedenis. En natuurlijk ook van een aantal sterke verhalen.

Remco Campert, Willem Elsschot, A. Roland Holst: dichten kunnen ze wel, maar een sinterklaasvers dient toch vooral te rijmen. In 1954 waagden meer dan twintig poëten een poging voor dagblad De Tijd.

Hoe moeiteloos de figuren van Mance Post ook over de pagina’s lijken te dansen, achter die soepele lijnen en afdrukken school meer. Anne van den Dool bekeek de schetsboeken en linosnedes in het Literatuurmuseum. 

Wim Kan zocht voor zijn show schrijvers die hem goede oneliners konden opleveren. Deze zoektocht leidde tot een briefwisseling met Kees Stip, die laat zien hoe de cabaretier worstelde om zijn politieke conferences actueel en scherp te houden.

Godfried Bomans was in topvorm wanneer hij schreef over Sinterklaas. Verrukkelijke onzin, van het onderhoudende en beeldende soort, die we in deze tijd goed kunnen gebruiken. ‘De kinderen hebben geen enkel theoretisch bezwaar.’