Artikelen

‘Gelooft u mij, wij zijn geen mensen voor een gesprek met elkaar,’ schreef Ida Gerhardt aan A. Roland Holst. Aan die bittere vaststelling waren heel wat verwijten voorafgegaan. Verwijten van onbegrip, onrecht en onderwaardering.

In hun brieven waren Aya Zikken en Marie-Sophie Nathusius genadeloos eerlijk. Over elkaars werk, over hun woelige vriendschap. Over de positie van de vrouw en hun worstelingen met het huwelijk. ‘Waarom moet dat per se slagen van onszelf?’

Schrijvers laten zich niet dwingen politiek stelling te nemen. Rudy Kousbroek ondervond het toen hij in 1954 collega’s vroeg zijn pamflet tegen de herbewapening van West-Duitsland mede te ondertekenen.

Weinigen zullen het oeuvre van Mulisch humoristisch noemen. Toch heeft hij wel degelijk werken geschreven die op de lach mikken. Zoals de eenakter De knop. Een doldwaze klucht en nog angstaanjagend actueel.

Als twintiger was Remco Campert al zijn lichtvoetige zelf. Yannick Dangre blikt terug op het prille begin van Camperts schrijverschap, toen hij door Simon Vinkenoog werd betrokken bij een groep experimentele dichters die naar Parijs trok. 

Schrijversvrienden Willem Kloos en Hein Boeken voerden bijna een halve eeuw een intense correspondentie. Gelijkwaardig was de vriendschap niet: in de brieven wordt de hiërarchie tussen de literaire superster en de waterdrager pijnlijk duide...

Ze waren al op leeftijd toen F.C. Terborgh en Adriaan Roland Holst hun vriendschapsbanden aanhaalden. Dat resulteerde in een eigentijdse correspondentie over politiek, persoonlijke levensinzichten en de zin en onzin van antidepressiva.

Een van de bekendste karaktermoorden in de Nederlandse letteren was de recensie waarmee W.F. Hermans in 1978 het dagboek van C. Buddingh’ afserveerde. Een uppercut die ‘de hartelijke huisvader’ en ‘gezellige drinker&...

Met frisse tegenzin zette Yannick Dangre zich aan Het boek Ik van Bert Schierbeek, de allereerste experimentele roman in ons taalgebied. Tot zijn verrassing raakt hij al snel in de ban van diens woordenvloed.