Artikelen

Achttien was Nijhoff toen hij in september 1912 dit opstel schreef: ‘Het leven van Martinus Nijhoff tot September 1912, door hemzelve’. Een buitengewoon verhaal, waarin de dichter vertelt wat hij zich van zijn leven tot dan herinnert.

‘Dag mijn zoet krekeltje!’ Dat er meer was in het leven van dichter Johan Andreas dèr Mouw dan depressie en compromisloosheid, blijkt uit de schattige brieven die hij schreef aan zijn geadopteerde dochtertje Hetty. 

Romans van collega’s las Mulisch niet. Maar wie achter zijn zorgvuldig gecultiveerde façade kijkt, ziet dat hij wel degelijk idolen had. Met Vestdijk voorop. Hoe diep die bewondering ging, blijkt nog eens uit dit kaartje.

Op zijn 16de kreeg Jacques Perk deze reissecretaire. Nam hij die mee naar de Ardennen in de zomer van 1879, waar de jong gestorven dichter begon aan de sonnettencyclus voor zijn vakantieliefde Mathilde?

Het probleem van de roman is dat het genre gevangen zit in een westerse traditie die een tragisch einde voorschrijft, constateerde de Curaçaose schrijver Frank Martinus Arion tijdens een lezing in 1986. Waarom is dat zo problematisch?

Hoe kan het dat zo’n beklemmende, provinciale roman als Een Hollandsch drama uit je pen vloeit als je al 15 jaar woont in een zonnig Italiaans vissersdorpje? Van Schendel schreef er elk jaar een boek, maar dat leverde hem ook iets anders op.

Sander Kok leest het masturbatiedagboek van Lodewijk van Deyssel, deel IV. ‘Het is een pijnlijk werk, het verslag van een strijd, een kroniek van een serie verloren slagen, een belijdenis van een geloof dat zich niet laat doven.’

Alma Mathijsen bekijkt de schriftjes met aantekeningen van ‘vergeten schrijfster’ Jo Boer. Een schrijfster die zo zeker van haar stukken wilde zijn, dat ze haar teksten tot in den treure overschreef.

Wat is er vandaag nog over van historische literaire plekken? In deze serie reist Christiaan Weijts door het land met foto’s uit het archief van het Literatuurmuseum en schiet die ‘opnieuw’. Deze keer: de villa en hut van Adria...