Charlotte Mutsaers
Fox Terriers
Met Dar
Dieren poseren nooit als er een portret van ze wordt gemaakt. Hooguit kijken ze verbaasd of argwanend naar de vreemde met de lens zonder te begrijpen wat hij uitspookt. Verder dragen ze gene kleding, make-up, brillen, haarbanden, of sieraden. Dit alles maakt portretfoto’s van dieren radicaal anders, tijdlozer en vooral ‘echter’ dan mensenfoto’s.
Alle honden waarmee ik geleefd heb, beschikten al na vijf jaar over een vocabulaire van een paar honderd woorden, adressen en eigennamen incluis. Ik heb het dan over woorden die herkend worden zonder enige begeleidende hulp als handgebaren, geur, klank of gezichtsuitdrukking (al is het herkennen daarvan ook niet mis) ~Zelfs gefluisterd werden deze woorden dadelijk begrepen. En behalve woorden werden ook hele zinnen verstaan, ook zinnen zonder concrete zelfstandige naamwoorden zoals het is gedaan (bij het beëindigen van een spelletje) of ga eens kijken wie er is. Onze huidige hond verstaat zelfs zoveel dat mijn man en ik bepaalde zaken die hem betreffen, alleen nog maar in het Frans bepraten. Maar ook dat begint hij door te krijgen. Liep hij eerst alleen bij het dierenarts hard weg, nu maakt hij zich ook al bij het woord vétérinaire ijlings uit de voeten. We hebben duidelijk gemerkt dat hij beide woorden van toepassing acht op een en dezelfde persoon.
Archief
Met Plume
Plume heeft me altijd bij het schrijven geïnspireerd. Zonder Plume had ik nooit Rachels rokje kunnen schrijven. Dat boek is een poging tot dierwording. Die poging is gedeeltelijk gelukt. Gedeeltelijk omdat het leunt op een medium dat dieren nu net niet nodig hebben: de woordelijke taal. Liever zou ik het ook zonder doen.
Bont
