Ik vind het troostrijk om onder het schrijven te bedenken dat mijn lezer in spe zich even goed kan bevinden in de frisse zeewind op een Oostendse boulevard als in de walm van de Amsterdamse grachtengordel. Dat Belgen in de regel beter koken en dus beter schilderen, beter schrijven, meer dansen en minder chicaneren dan hun Noorderburen, dat weet langzamerhand iedereen. Dat het Vlaams een regelrechte goudmijn voor de Nederlandse schrijver is en niet een of ander boertig aftreksel van wat met rood-wit-blauwe kapitalen het ABN wordt genoemd, het is het moment niet om daarover uit te weiden. Laat ik hiermee volstaan: de B in ABN mag dan voor beschaafd staan, ik voel me beter thuis onder mensen die mossels met frietjes eten dan onder liefhebbers van biefstuk met patat, ik vind het gezelliger in een kotje van rokkedonker dan in een huishouden van Jan Steen, en ik vind Pimpampoentje veel leuker klinken dan lieveheerbeestje.

Dankwoord Constantijn Huygens- Prijs

De uitkijktoren bevond zich in het midden van de zolder omdat het daar het donkerst was. Het was een ingenieuze constructie van krukjes, stoelen en een keukentrap, die plaats bood aan vijf kinderen. Eromheen waren oude lakens opgehangen zodat niemand in de gaten liep, afgezien dan van degeen die op de uitkijk stond. Maar die werd voor zijn verantwoordelijkheden zwaar beloond!

Wijdbeens stond ik op de hoge kruk met mijn broekje al uit. Onder mij schenen ze gretig met de zaklantaarn. Ze schenen en ze keken en ze voelden. En nu ik jarig was voelden ze extra goed. Ondertussen stortte de regen op het dak. Ik wiegde op het ritme heen en weer, deed mijn ogen dicht en vergat mijn taak. Na de lantaarn volgde een beurt met de afgedankte scheerkwast. ‘Sneller! Sneller!’gilde ik, want deze keer, zo leek het, was er iets feërieks op komst, bazuinstoten, engelengezang. Maar op hetzelfde moment vraagt op nog geen twee meter van me vandaan een honende stem waarom ik zo sta te schreeuwen. Een indringster! Onhoorbaar naderbij geslopen! Onder mij sist het: ‘Uilskuiken!’

Het is Bertie, het dienstmeisje, met een blad vol tompoezen en thee. ‘Smeerlappen!’ zegt ze en ze slaat meteen een kruis. Ondertussen wurmen drie paar handen mijn onderbroek weer omhoog zodat ik tenminste voor de dag kan komen. ‘Bertie,’ zeg ik, ‘íemand die jarig is kan nooit een smeerlap zijn.’ ‘Hoezo?’zegt Bertie. ‘Zijn de anderen dan ook jarig?’ ‘Nee,’zeg ik, ‘die hebben zich verstopt. Wij waren verstoppertje aan het spelen.’ ‘O,’zegt Bertie knorrig, ‘als het zo zit…’ Ze zet het blad met thee en taartjes op de  pingpongtafel en verdwijnt hoofdschuddend in het trapgat.

Zeepijn

Aartsminnares, Rachel kan de man voor wie ze dat nooit heeft kunnen zijn nu bijna aanraken. Hij is haar voor. Zonder één blik op haar rokje en haar satijnen kousen veegt hij met zijn zwarte wanten zorgvuldig de sneeuw van haar jas en zegt: ‘Die dans ben je mooi ontsprongen.’

  ‘Welke dans?’ vraagt zij, ‘welke dans?’ 

  Maar nog altijd verafschuwt hij rechtstreekse vragen. 

  Hij zegt: ‘Moet je die eindeloze stoet PK’s nu weer eens zien en waar zijn ze naar op weg. Dat toert en toetert hier voor miljarden in het rond en de regering maar zaniken dat wij de buikriem moeten aanhalen. Maar kom, Rachel, we zijn toch geen paarden?’

  Zij zegt: ‘Dat is de vraag nog maar. Maar wat belangrijker is: je hebt mijn voor-en achternaam onthouden.’

  ‘Allicht,’ zegt hij, ‘nooit zo’n bespottelijke naam gezien. En ik, weet je nog hoe ík heet?’

  ‘Distelvink,’ zegt ze, ‘Douglas Distelvink.’

 ‘Uitstekend,’ zegt hij, ‘dan hebben we in ieder geval elkaars naam onthouden, het begin van alle wijsheid.

Rachels rokje

Ik had mijn gulp al van tevoren opengeritst en mikte op het levende urinoir. Mijn plas spoot eruit. Nee, dit was geen douche, dit was een lans, een thermische lans. De straal was hard  en glanzend en boorde zich naar binnen. Ik zeek haar helemaal onder. Ze beefde. Ze explodeerde. Ze gierde van genot.

Koetsier Herfst