Oké, Jo Boer is niet zo obsessief als Jack Torrance, die een heel boekwerk vult met die ene zin. Toch kom ik hetzelfde verhaal getiteld ‘Leren lezen en schrijven’ zeker in zes verschillende schriftjes tegen in de archiefdozen van Jo Boer. Elke keer haast exact hetzelfde. Bijna als een bezwering. Zou de noodzaak tot herhaling met haar leeftijd te maken kunnen hebben? Ze schreef ‘Leren lezen en schrijven’ in 1987 op verzoek van de redactie van Juffrouw Ida, het tijdschrift voor de vrienden van het toenmalige Letterkundig Museum, toen was Jo Boer al tachtig jaar oud.
Misschien wel dus. Al lijkt haar handschrift niets aan veroudering te verraden. Ze schrijft duidelijk, zonder bibber, in prachtige rechtopstaande krulletters. Wat redelijk apart is omdat de meesten mensen in die tijd werd geleerd om met een lichte kanteling te schrijven. De brieven van mijn oudtante uit diezelfde tijd zijn haast onleesbaar omdat ze zo schuin schreef.