Artikelen

Banaal, sentimenteel, langdradig, goedkoop. Een artikel waarin Karel van het Reve de vloer aanveegt met de romans van Dostojevski, doet John-Alexander Janssen zijn eigen waardering voor de Russische schrijver tegen het licht houden.

De Pippi Langkous van illustrator Carl Hollander is het toonbeeld van tegendraadsheid met haar flexibele ledematen en geniepige glimlach. Jammer dat de bravere Zweedse tekeningen nu de voorkeur genieten van de erven Lindgren.

Remco Campert was de laatste Vijftiger. Zijn hele leven stond hij midden in de literaire wereld – zelfs al had die wereld aan het eind van zijn leven een geheel ander karakter. Een terugblik op de jaren vijftig en zestig.

Vrouwen die schrijven krijgen soms kinderen. Ter ere van Moederdag bekijkt Renée van Marissing in het Literatuurmuseum mooie, soms ontroerende foto’s van schrijvers met hun kinderen.

In 1977 tekende Rudolf Geel in opdracht van De Revisor een zelfportret. Thomas Heerma van Voss sprak hem over die periode in zijn loopbaan. ‘Eigenlijk hebben we het nu over de geschiedenis van mijn verdwijning.’...

In het archief van het Literatuurmuseum liggen Gerrit Krols columns uit de VPRO-Gids over ‘communicatie’ en ‘radio en TV in het bijzonder’. Wekelijks roerde hij met een stok in de ziel van de lezer.​

Margriet de Moor is een ware homo universalis door haar muzikale verwijzingen en zintuigelijke veelzijdigheid. Anne van den Dool bekijkt het manuscript van Kreutzersonate en vraagt zich af: waar ligt de grens tussen taal en muziek?

Het oeuvre van Willem Brakman wekt de indruk van een moeiteloos tot stand gekomen geheel. Maar de schriftjes die in het Literatuurmuseum liggen, vertellen een ander verhaal.

Het dankwoord dat Gerard Reve uitsprak toen hij in 1969 de P.C. Hooft-prijs uitgereikt kreeg, is vintage Reve, schrijft Thomas Heerma van Voss: gevoel voor understatement, voor een zwierige stijl én voor het nodige drama.