Artikelen

Nu het virus weer is opgelaaid, komen Roman Helinski en Thomas Heerma van Voss terug op de brieven die ze elkaar in het voorjaar schreven, tijdens de eerste lockdown. Is er sindsdien iets veranderd?

In theorie zouden Thomas en Roman nog maanden door kunnen gaan met hun corona-correspondentie. Maar nu het sociale leven weer op gang komt, voelt dit als een natuurlijk moment om af te sluiten.

Het optimisme keert terug in de straten en ook Roman en Thomas worden soepeler in hun afzonderingsregime. Maar van een afspraak komt het maar niet. ‘Ik merk dat ik meer in mezelf ben gekeerd de afgelopen maanden, iets te veel misschien.’

Thomas en Roman menen in elkaars brieven steeds meer sporen te ontwaren van zwaarmoedigheid. Of is dat projectie? Helpt het dat ze het schrijven weer hebben opgepakt, of minstens aan het denken zijn geslagen over een nieuwe roman? 

Roman en Thomas lezen na Vestdijks droge brieven aan Ans Koster, de liefdesbrieven die hij schreef aan zijn minnares Henriëtte van Eyk. ‘Was dit de prijs die moest worden betaald voor zijn hoge schrijfproductie?’

Op zoek naar archiefstukken om deze crisis aan te spiegelen, komen Roman en Thomas vaak uit bij het thema oorlog. Zoals de brieven die Vestdijk vanuit een Duits interneringskamp schreef aan zijn huishoudster en minnares Ans Koster.

De langdurige afzondering biedt Roman Helinski de mogelijkheid om diep in zichzelf te graven, schrijft hij aan Thomas Heerma van Voss. ‘Herken je iets van die ervaring, Thomas? Of denk je dat de situatie me langzaam gek maakt?’

Het heeft iets wonderlijks, zijn Thomas Heerma van Voss en Roman Helinski het eens. Ondanks de ongewone situatie lijkt er toch niets veranderd. ‘We wennen ongelofelijk snel aan iets wat we eerder voor onmogelijk hielden.’

Beleven we nu het Grote Moment in onze geschiedenis? De komende tijd schrijven Thomas Heerma van Voss en Roman Helinski elkaar over wat er nu gebeurt, hoe ze de dagen doorkomen, waar ze het meest mee zitten.