Film

Ook later, als student in Bandung, bezocht Thé geregeld de bioscoop. Hij herinnert zich tot in detail het beslissende moment waarop hij een western zag waarin twee vrouwen met elkaar op de vuist gingen. In een overvolle saloon rolde de blonde hoofdrolspeelster in haar glimmende onderjurk over de grond, de mannen stonden er schreeuwend omheen. Het maakte een verpletterende indruk. Zoiets bestond niet in zijn wereld. De blonde dame nestelde zich in zijn hoofd, hij tekende haar in allerlei poses. Pas later ontdekte hij wie zij was: Marlene Dietrich, die schitterde in de film Destry Rides Again (1939), die was gebaseerd op een boek van de bekende pulpschrijver Max Brand.

Film werd een vertrekpunt voor zijn carrière als illustrator. Toen hij in Nederland begon te werken als striptekenaar, wist hij waar hij de camera wilde hebben, waar de lampen moesten staan, hoe de personages moesten acteren. ‘Ik was regisseur, belichter, decorbouwer en alle acteurs tegelijk.’ Zonder film is zijn werk niet voor te stellen, weet hij nu. ‘Ik denk in films, dat is waar alles mee begint. Mijn tekeningen zijn vaak film-stills. In mijn hoofd zie ik geen stilstaande plaatjes, het beweegt. Die beweging vertaal ik naar het papier door de film op een zeker moment stil te zetten. Veel van wat ik weet over het gebruik van licht en donker, komt uit films. Met contrasten kun je een bepaald effect najagen.’

Een mooie anekdote over het naar zijn hand zetten van filmsterren is te vinden in Het spoor dat verdween (1973, heruitgegeven in 2006). In deze aflevering van Arman & Ilva gebruikte Thé de jonge actrice Angela Lansbury als model voor Lydea. Thé kleedde Lansbury in een stijlvolle zwarte mantel en maakte haar voor de gelegenheid jaren ouder. Toen Lansbury later bekend werd als Jessica Fletcher in de populaire tv-serie Murder, She Wrote, ontdekte Thé tot zijn verrassing dat ze sprekend op zijn tekeningen was gaan lijken.

Begin jaren zeventig was Thé voor even een televisiester in de veelbekeken filmquiz Voor een briefkaart op de eerste rang onder leiding van quizmaster Bob Bouma. Als steeds terugkerende quiz-kandidaat spuide hij zijn filmkennis en wist hij razendsnel cinematografische zoekplaatjes op te lossen. Hij won zoveel afleveringen achter elkaar dat er na zijn zege een maximum werd gesteld aan het aantal keer dat een kandidaat mocht terugkeren. Frans Halsema en Gerard Cox maakten in 1973 in hun conference Wat je zegt… dat ben je zelf een parodie op Thé’s onwaarschijnlijke filmkennis.