Kunst

Voor Thé is de beeldende kunst een eindeloze bron om uit te putten. Zijn visuele geheugen is sterk, soms tekent hij letterlijk na. Daarover doet hij niet moeilijk, want: ‘kunst is allemaal jatwerk. Je leent van alles en iedereen, gebruikt dingen die je ooit hebt gezien of geleerd. Niemand is origineel.’ Soms is de inspiratie minder uitgesproken. Dan kunnen Italiaanse fresco’s hem op het idee brengen om een gedempt kleurenpalet te gebruikte of herinnert Modigliani hem eraan dat verhoudingen niet altijd hoeven te kloppen. Van Rembrandt leert hij telkens weer dat het niet altijd logisch is, zoals het licht valt. ‘Dus doe ik het ook niet meer, het zorgvuldig van tevoren uitkienen hoe licht verstrooit.’

Thé schept er genoegen in om referenties aan schilderijen in zijn boeken te verstoppen. Zo staan in het hol van Vos en Haas achter de koelkast achteloos schilderijen van Andy Warhol en Gauguin verstopt. Hij maakte ooit een Vermeer en een Goya na, en liet Vos en Haas zwoegen op een korenveld van Brueghel, met hun zakdoeken zwaaien op het vlot van Géricault, en uitpuffen tijdens de picknick van Manet. Het zijn verwijzingen met een knipoog, die je als lezer niet hoeft te herkennen om het beeld te begrijpen. 

Verschillende malen wijdde hij zelfs een heel boek aan beeldende kunst. Het eerste was Sport met Snip en Snuitje (2002) waarin hij allerlei sporten verstopte in schilderijen van uiteenlopende kunstenaars. 

In de serie kinderkunstboeken van het Haagse Gemeentemuseum verscheen Nacht in het poppenhuis (2011) met tekst van Anna Woltz, waarin hij een achttiende-eeuws poppenhuis precies natekende en tot leven liet komen.

In 2015 vroeg uitgeverij Lannoo hem om een kunstprentenboek als vervolg op de populaire Waar is de taart-serie. De decors in Kunst met taart ontleende Thé aan iconische schilderijen: ‘Ik wilde de dieren laten rennen door de moderne schilderkunst, van Wassily Kandinsky tot Co Westerik. De rode draad werd een kunstdiefstal door een boef in een klassiek streepjespak, die steeds weer weet te ontsnappen.’ Het bleek een puzzel om alle decors vloeiend te vervlechten. Het decor van De Schreeuw van Edvard Munch en dat van Gas van Edward Hopper zie je in verschillende doorkijkjes vanuit dezelfde ruimte; de dierenoptocht rent er in razende vaart langs. 

Een van de mooiste boeken uit Thé’s oeuvre is het prentenboek dat hij maakte ter gelegenheid van het Boschjaar 2016. Het begon wat stroef (‘ik had nooit wat met Bosch en ik zag niet zo snel een verhaal’), maar het onheilspellende van ‘den duvelmakere’ kreeg hem toch in zijn greep. In Bosch: het vreemde verhaal van Jeroen, zijn pet, zijn rugzak en de bal… (2015) heeft Thé Bosch’ duivelse figuren losgeweekt uit hun oorspronkelijke omgeving en er zijn eigen composities mee gemaakt. De verhaalstructuur met tekstloze panelen is hem eigen, maar de duistere magie van Bosch resoneert. Bosch’ unheimische sfeer past Thé als gegoten.