Artikelen

Toen Marjolein Visser voor kinderen begon te schrijven, merkte ze dat dit minder serieus wordt genomen dan het schrijven van ‘echte’ literatuur. Ze bekijkt een lezing van de beschermh...

Renée van Marissing bekijkt in het Literatuurmuseum een lezing van Christine Kraft, waarin ze het idee achter haar experimentele roman De roos van Julia uiteenzet: een ‘speurtocht naar het woord’.

Annie M.G. Schmidt en Karel van het Reve zoeken elkaar in de laatste decennia van hun leven regelmatig op: ze bewonderen elkaars werk openlijk. Anne van den Dool leest hun correspondentie.

In 1977 vroeg De Revisor verschillende schrijvers een zelfportret te tekenen. Een van die auteurs was Guus Luijters. Thomas Heerma van Voss bekeek zijn zelfportret in het museum, en sprak de schrijver over zijn loopbaan.

Marjolein Visser bekijkt het archief van kinderboekenschrijver Pim Lammers. Bladerend door zijn manuscripten ziet ze hoe bewust hij thema’s als ‘jezelf zijn’ en ‘thuiskomen’ in zijn verhalen verwerkt.

Op haar 58ste verhuisde Sonja Prins naar een hut in de bossen van Baarle, om zich volledig op haar werk te storten. Ze leeft er afgesloten van de buitenwereld, maar wel als de spil in een ecosysteem. 

In 1993 nam Gemma Polders een feministische uitgeverij over, hernoemde die Vita, en nam zich voor uitsluitend feministische werken te publiceren. Ze gaf haar uitgeverij vijf jaar om te kijken of die levensvatbaar zou zijn. Het werden er minder.

Een van de bijzonderste boekjes in de collectie is Onschendbaar domein, een poëziebloemlezing gemaakt in een interneringskamp. De oorspronkelijke eigenaar heeft met potlood zijn naam op het omslag geschreven: L. Vroman.

In 1977 vroeg De Revisor verschillende schrijvers een zelfportret te tekenen. Een van die auteurs was Mensje van Keulen. Thomas Heerma van Voss bekeek het portret in het museum, en sprak de schrijver over die periode.